"You are in pain, take your life, take your life with cocaine"*

Dane (zasadniczo nie używane)

Bardzo rzadko używa swojego imienia. Nikt nie wie dlaczego, ale, każdy się stosuje, żeby nie dostać w łeb.

  Przedstawia się po prostu Jinx. I bez żadnych dyskusji.

Ale w papierach ma napisane Drake van Holm, urodzony w deszczowym Edynburgu, czternastego września, równo dwadzieścia cztery lata temu.

Ale kto by się przejmował papierami, prawda? No właśnie.

Historia (zasadniczo zapomniana)

W bidulu był praktycznie od zawsze. Pałętało się to opiekunom pod nogami zadając masy głupich pytań i wykazując co najmniej przerażające zdolności destrukcyjne. Niszczył, psuł i rozwalał wszystko, co wpadło mu w ręce. No, ale że był słodki i uroczy, to prawie wszystko uchodziło mu płazem; już jako siedmiolatek miał taką siłę perswazji, że kogo chciał okręcił sobie wokół palca.

   Od dziecka lubił manipulować innymi, za to strasznie nie znosił zasad i notorycznie je łamał. Wymykał się wieczorami wracając dopiero nad ranem, robił wszystkim niezbyt przyjemne kawały, a przede wszystkim wszelkie powierzchnie płaskie pokrywał rysunkami. A trzeba skubańcowi przyznać, że dobry był w tym co robił.

W wieku piętnastu lat już stworzył swój pierwszy tatuaż, zainspirowany oczywiście Internetem. Spodobało mu się malowanie po ludzkiej skórze, sam sobie złożył pierwszą maszynkę, skołował barwniki i zaczął potajemnie robić tatuaże wszystkim chętnym z sierocińca. Oczywiście to drogie rzeczy były, a że małe sierotki niestety były też biednymi sierotkami, to płaciły w naturze. Zwłaszcza słodcy chłopcy, którzy budzili się w łóżku Drake’a, by zaraz ustąpić miejsca komuś innemu.

Rodzina (zasadniczo martwa)

Państwo van Holm nie cieszyli się zbytnio z potomka, głównie dlatego, że nie mieli zbytnio środków, żeby go wychować. Mieli już czwórkę dzieci i poważnie klepali biedę, więc piąta gęba do wykarmienia nie wchodziła w rachubę.

  Aine była tancerką w czasach swojej młodości, więc była piękną i zgrabną kobietą, której urodę zniszczyła jednak późniejsza praca fizyczna i wysiłek urodzenia piątki dzieci. Stuart nie miał wielkich pieniędzy ze sprzedawania swoich, bardzo dobrych, obrazów na ulicy. Co tu dużo mówić, wiadomo, że Szkoci są raczej skąpym narodem, ą jeszcze na dodatek zupełnie nie wrażliwym na sztukę. Ciężko było utrzymać się temu młodemu małżeństwu już na początku, a co dopiero gdy pojawiły się dwie pary bliźniaków i najmłodszy Drake właśnie.

  I właśnie Drake musiał się niestety pożegnać. Reszta była już jako tako odchowana, więc daliby sobie radę nawet sami.

Z tego, co się później dowiedział, katastrofa kolejowa pozbawiła go rodziców i dwóch sióstr. Zostali mu dwaj bracia, Charcie i Joseph, byli już po dwudziestce, kiedy Drake miał dwanaście. Niby bliźniacy, ale osobowości tak zupełnie inne, że to się nie mieściło w głowie. Charcie, starszy o trzy minuty, miał duszę artysty po ojcu, był spokojny i wrażliwy, w przeciwieństwie do Josepha, który był buntownikiem zarówno z powołania jak i wyboru.

  Drake widział się z nimi tylko na pogrzebie rodziców i sióstr, ale i tak nie nawiązała się pomiędzy nimi żadna szczególna więź.

Najbliżsi (Zasadniczo jedyni)

Siedemnastoletni Jinx, rok przed opuszczeniem bidula, poznał trzynastoletniego Nicka, śliczne, drobne dziecko, białe jak śnieg. Tylko jego oczy i usta miały lekki, różowy kolor. No i oczywiście rumieńce. Szkarłatne, piękne rumieńce, które Drake potrafił wywoływać po mistrzowsku. Taki był początek jednej z najlepszych w jego życiu przyjaźni, która z biegiem czasu i w miarę tego, jak Nick przystojniał coraz bardziej i bardziej, nadal jednak zachowując swoją delikatną urodę, zaczęła się zmieniać.

Drake nigdy nie wierzył w miłość, i nawet na początku uparcie twierdził, że jest z Nickiem tylko dla jego ponętnego ciałka, które przyjemnie grzało jego łóżko i bardzo uprzyjemniało spędzone w nim noce. Ale w końcu musiał się przyznać nie tylko przed chłopakiem, ale przede wszystkim przed sobą samym, że wpadł po uszy. Kompletnie i nieodwracalnie.

Jak tylko van Holm skończył osiemnaście lat i mógł opuścić sierociniec, i tak tam został, pracując jako opiekun. Musiał czekać aż do pełnoletniości Rodenberga, żeby mogli pełnoprawnie być razem poza tymi deprymującymi murami.

   Teraz mieszkają razem w dość dużym domu na obrzeżach Miami, tuż obok własnego salonu tatuażu van Holma.

Nick, dzięki swojej urodzie został rozchwytywanym modelem, mającym na swoim ciele kilka arcydzieł ukochanego, w tym jedno jeszcze z czasów sierocińca. 

Mimo, że mężczyzna jest uczulony, po domu wałęsa się kot Napoleon, stworzenie niepojęcie wredne, wybredne i kapryśne. Myśli, że jak jest rasowy, to wszystko mu wolno. Pff.

Nie można zapomnieć o Natanielu, będącym wspólnym, najlepszym przyjacielem zarówno Nicka jak i Drake’a. Taki nikomu nie robiący krzywdy wariat, lubujący się w średniowieczu i innych takich popierdółkach. Zawodowy piłkarz o aksamitnie miękkim głosie, którego używa zazwyczaj wieczorami, gdy nie chce wracać do domu sam.

W domu van Holma bywa częściej niż we własnym, ale jeszcze nikt sprzeciwu nie zgłaszał.

Wygląd (zasadniczo zwyczajny)

Jaki jest, każdy widzi. Słuszne metr dziewięćdziesiąt wzrostu, ciało wyrzeźbione w sam raz, nie za bardzo, ani nie za słabo. Długie, szczupłe palce artysty, idealnie dzierżące pędzel, ołówek lub maszynkę do tatuaży.

  Bardzo ciemno niebieskie, prawie czarne oczy, błyszczące nad zgrabnym nosem i wąskimi ustami, które od czasu do czasu wyginają się w uśmiechu. Dość krótkie poczochrane, czarne włosy które, jeszcze przeczesuje rękami w geście zamyślenia lub zdenerwowania. W domu najczęściej chodzi w poplamionych farbami koszulkach lub nawet bez nich i w luźnych spodniach.

  A gdy idzie do salonu lub wychodzi gdzieś z Nickiem, ogarnie się trochę bardziej. Ale nigdy gajerków, spodni w kant i lakierków. Koszulę i krawat czasami, zależy, bo podoba się Nickowi.

  Ale nawet do oficjalnego stroju ma swoje ukochane, lekko znoszone trampki. Ma dość dużo tatuaży i kilka kolczyków. Jak to kiedyś ktoś określił : „Sam seks”.

 

  Co jeszcze lubi?

Zapach kawy poranku.

Uczucie, że nie budzi się sam.

Swoją gitarę.  

Starego, dobrego rocka.

Zapach brzoskwini.

  Czego nie znosi?

Porannego wstawania.

Wszystkich futrzaków poza kotem Nicka, Napoleonem.

Cynamonu i ryżu.

[Witam się serdecznie, niektórzy mogą mnie znać, a z resztą bardzo chętnie się poznać. Jak mam wenę, to nawet zacznę wątek, a najbardziej irytuje mnie pytanie o niego. Chcesz, to piszesz, proste. Mam nadzieję, że będzie się nam dobrze pisało ;) Cytat w tytule pochodzi z piosenki Nomy - Cocaine. ]